دانلود : مشارکت سیاسی زنان در ایران پس از انقلاب چالش‌ها و راه کارها
عنوان کامل پایان نامه کارشناسی ارشد : مشارکت سیاسی زنان در ایران پس از انقلاب چالش‌ها و راه کارها
تکه ای از متن پایان نامه :
– تصور روشنی از خواسته‌های خود از حکومت دارند.
– از راههای نفوذ بر نظام سیاسی آگاهی ندارند.
– مشکلاتشان را اکثراً از طریق بزرگتر‌ها حل کردن می‌کنند.
– به نظام سیاسی و حکومت خود افتخار نمی‌کنند.
– اعتراض تؤام با ترس نسبت به حکومت دارند.
– احساس عدم توانایی مشارکت در سیاست بر آنها غلبه یافته می باشد.
– اکثراً در حالت انفعال به سر می‌برند.
– راجع به مسایل ملی بحث می‌کنند اما در شأن رعیت نه شهروند.
– رفتارهایی سیاسی شان ترکیبی می باشد از: فرصت طلبی، انفعال، اعتراض سرپوشیده و ترس(بشیریه،159:1384).
فرهنگ سیاسی فعال یا مشارکتی[1]: خصوصیات این نوع از فرهنگ به قرار زیر می‌باشد:
– وجود افراد آگاه و ساختارهای تجمیع و بیان خواسته‌ها موجب گردیده تا ارتباط بین نخبگان با مردم زیاد و مستمر باشد.
– افراد بر مؤثر بودن فعالیت خود در نحوه تصمیم گیری و اجرای آن اعتقاد دارند.
– افرادی که در این فرهنگ‌ها رشد می یابند افراد مشارکت جو بوده وحوزه تفکرآنها بسیار متنوع می باشد زیرا از توانایی- افراد نسبت به نظام حکومتی وفادارند.
– جامعه فاقد کانال‌های مشارکتی مثل احزاب و گروههای ذی نفوذ می باشد.
– در صورت وجود احزاب در جامعه، به دلیل فرهنگ حاکم از کارایی کافی برخور دار نیستند.
ویژگی جوامع دارای فرهنگ سیاسی تبعی – مشارکتی نیز به توضیح زیر می باشد:
– مردم به دو گروه فعال و آگاه و منفعل از نظر سیاسی تقسیم بندی می‌شوند.
– گروه فعال در بسیاری موارد می‌تواند رفتار نخبگان سیاسی را تحت تأثیر قرار دهد.
و در نهایت ویژگی جوامع دارای فرهنگ سیاسی محدود – مشارکتی را در موار زیر می‌توان اختصار نمود:
– مردم به صورت دقیق از خواست‌ها و تقاضاهای خود از حکومت مطلع نیستند.
– احساسات ناسیونالیستی افراد در این نوع از فرهنگ سیاسی، بسیار قوی می باشد.
– نهادهای سیاسی- اجتماعی لازم برای مشارکت در جامعه به وجود آمده می باشد.
– وفاداری ابتدایی توده‌ها هنوز متوجه رهبران مذهبی و قبیله‌ای می باشد.
از نظر آلموند و وربا، هیچ یک از این شش نوع فرهنگ مذکورکاملاً مطلوب نیستند و بهترین فرهنگی که جامعه در نهایت به سمت آن می رود “فرهنگ مدنی[2]” می باشد. این فرهنگ، نوعی فرهنگ مرکب می باشد. به این معنا که در آن بسیاری از افراد در سیاست فعال اند اما گروهی نیز وجود دارند که تأثیر غیر فعال را انتخاب می‌کنند(پالمر،103:1372).
